Cocuk sahibi olduktan sonra cocukluktan cikmak zorunda kalan bir cocugun hikayesi L'Enfant (2005). Yasamini kazanmak icin hirsizligi secmis olan, duzenli bir ise girmeyi "pislikler icin calismak" olarak goren, sorumluluktan kacmak icin nefes alir gibi yalan soyleyen Bruno'yu anlatiyor. Eline gecen parayi har vurup harman savurmayi seven, yarini planlamaktan hoslanmayan, dogum yaptigi hastanede sevgilisi Sonia'yi ziyaret etmeyecek kadar bencil ve kucaginda yeni dogurdugu cocuguyla gelen sevgilisine, durumun gerektirdigi ilk kutlamadan sonra ilgisiz kalan Bruno'yu daha filmin baslarindan itibaren itici bulmaya basliyoruz (Sonia hastanede yatarken onun evini baskalarina kiralamis oldugunu da sonradan ogreniyoruz). Onu bir turlu sevemiyoruz. Dahasi bu karakteri yaratan Dardenne kardeslerin de onu sevmediklerini, onda, belirli bir fikri idealize ettiklerini (ya da modellediklerini) dusunuyoruz.
Sonia'ya karsi ilgisizligini anlamaya calisirken bu sefer kendi cocugunu, ustelik neredeyse hicbir sey hissetmeden, evlatlik edinmek isteyen bir aileye satiyor. Bu hareketin Sonia acisindan bir donum noktasi olmasi sasirtici degil elbette. Sonia ile ilk gorusmelerinden itibaren surekli Bruno'yu takip eden kamera, bizi, sevgilisi tarafindan terk edilmis Bruno'nun neler yaptigi, neler hissettigiyle ilgili ipuclari aramaya da davet ediyor gibidir. Oysa Bruno'da degisen pek fazla sey goremeyiz. O, yine, eline gecirdigi her seyi paraya tahvil etmeye calisir. Hirsizlik islerinde kullandigi cocuklara ulasip, "meslegine" devam eder (kendi cocugunu satan Bruno'nun cocuklarla is yapmasi da guzel bir espridir).
Bruno acisindan degisimin nerede basladigi net degildir. Muhtemelen Sonia'nin ona nefes alir gibi yalan soyledigini soyledigi sahnede baslamistir her sey. Ama en buyuk darbeyi, Steve'le yaptigi son hirsizliktan sonra aliyor gibidir. Once motosikleti de satacagini dusundugumuz Bruno'nun polise gidip her seyi itiraf etmesi, onun artik o bencil ruhtan siyrildigini, ergenlestigini, olgunlastigini, sorumluluk almaya basladigini da gosterir. Ancak, degisimin bu sekilde (hizli) gerceklesmesi ve bu degisimi fark eden Sonia'nin Bruno'yu hapiste ziyaret etmesi (mutlu son) filmin suregiden dogalligina, olaganligina aykiri gibidir.
Jérémie Renier'nin oyunculugu oldukca etkileyici olsa da, Bruno karakterinin bu derece itici bicimde sunulmasi ve bu itici karaktedeki degisimin yeterli derinlikte verilememis olmasi, 2005 yilinda Cannes Film Festivali'nde Altin Palmiye'yi (Dardenne kardeslerin ikinci Altin Palmiye'si) kazanan bu filmin aksayan yonleri olarak goze carpiyor.
| |
Kayıtlar
