Otostopçunun Galaksi Rehberi'ni izleyenler, oradaki depresif robot Marvin'i çok sevmişlerdir. Marvin'in diğer bilim-kurgu filmlerinde gömeye alışık olduğumuz robotlardan hiçbir eksiği yoktur. Tıpkı Star Wars serisindeki R2D2 gibi pek çok meziyeti, neredeyse her konuda bilgisi ver görgüsü vardır. Karşısına çıkacak her probleme bulabileceği bir yanıt bulunur. Ama o mutsuzdur, sonu gelmez bir depresyondadır. Sürekli kafası önce oradan oraya dolaşır durur. Tam bir umutsuzluk abidesidir. Aslında bu durum onun bu kadar çok şey biliyor olmasıyla ilgilidir, bence. Bilgiyle mutsuzluğun ilişkisini iki biçimde düşünebiliriz. Öncelikle kişi ne kadar çok şey bilirse, o kadar az şey bildiğini öğrenir. Döngüsel olarak öğrenmek insana ne kadar çok şey öğrenmesi gerektiğini öğretir. Bu, başka hiçbir düşünceden, dünya görüşünden destek almazsa, sonunda umutsuz bir mutluluğa doğru evrilir gider. Bütün o bilinenlerin içinde dünyanın yaşamak için ne kadar kötü bir gezegen olduğu ve aslında ne kadar daha iyi bir yer olacağı bilgisi de varsa (ki genellikle vardır) bu bilgi sorumlulukla karışık başka bir hüzne gark edecektir kişiyi. Sonuç: "Ne kadar çok şey öğrenmem gerekiyor ve dünya ne kadar kötü bir yer". Bu birincisi. 
İkinci olarak, Marvin'e bilgisini kullanmak için hiç şans tanınmıyor. O kadar çok şey bildiği ve neredeyse her konuda etrafındaki insanlara yardımcı olabileceği halde kimse ondan yardım talep etmiyor. Ya da kendisine çok basit, bilgi, beceri ve yetenek gerektirmeyen işler veriliyor. Marvin bu durumdan duyduğu üzüntüyü bir yerde şöyle dile getiriyor: "Here I am, brain the size of a planet and they ask me to take you down to the bridge. Call that job satisfaction? 'Cos I don't." ("Bir gezegen büyüklüğünde beynim var ve benden seni köprüye kadar götürmemi istiyorlar. Buna iş tatmini mi diyorsun? Ben demiyorum."). Ben bu ikinci noktanın Marvin'in depresyonunda daha büyük bir etkisi olduğunu düşünüyorum. Hatta daha da ileri gidip bunu modern insanın bunalımıyla ilintilendirmek eğiliminde olduğumu bile söyleyebilirim. Kendi başına harekete geçmek konusunda isteksiz, iradesiz, bu nedenle de kendi potansiyelini kullanmayı başaramayan, bu başarısızlığı da başkalarını suçlamaya çalışarak yalnızca kabullenen insanlar var etrafımda. Bundan kurtulmanın yegane yolu olarak her konuda kendi görüşlerini mutlak suretle ve karşısındakinin sözünü kesmek pahasına dile getirmeyi görenleri izliyorum. İkinci grubun daha çekilmez, daha can sıkıcı olduğu kesin. Bunlar size "Nasılsın?" siye sorduklarında aslında bunun ardındaki soru her zaman şudur: "Sana nasıl olduğumu anlatmamı ister misin?" Asla gerçekten karşısındakinin nasıl olduğunu merak etmezler. Marvin, birinci gruptan bir paranoid android olarak, bu ikinci gruptan insanlarla muhattap oluyor sürekli. Kendini gerçekleştirme olanaklarından bütünüyle uzak bırakılmış bir robot o. Bu nedenle sürekli ölmek istiyor. Aşağıda Wikiqoute'tan aldığım birkaç Marvin özdeyişi daha var.
- "Life," said Marvin dolefully, "loathe it or ignore it, you can't like it." - The Hitchhiker's Guide to the Galaxy, c. 20
- "Simple. I got very bored and depressed, so I went and plugged myself in to its external computer feed. I talked to the computer at great length and explained my view of the Universe to it," said Marvin.
- "And what happened?" pressed Ford.
- "It committed suicide," said Marvin and stalked off back to the Heart of Gold. - The Hitchhiker's Guide to the Galaxy, c. 34
- "I'd give you advice, but you wouldn't listen. No one ever does." - The Hitchhiker's Guide to the Galaxy (movie)
- "I could calculate your chance of survival, but you won't like it." - The Hitchhiker's Guide to the Galaxy (movie)
- Arthur: "Marvin, any ideas?"
- Marvin: "I have a million ideas. They all point to certain death." - The Hitchhiker's Guide to the Galaxy, Movie
- "Not that anyone cares what I say, but the Restaurant is on the other end of the universe" - The Hitchhiker's Guide to the Galaxy, Movie
| |
Kayıtlar
